Wystawa "Czas świętowania w kulturach Polski i Europy"

Za mną kolejna ekscytująca noc muzeów. Zwiedziłam kilka ciekawych miejsc w Warszawie, przy okazji zaliczyłam chyba najdłuższy spacer po tym mieście w życiu:) Wydarzeniem wieczoru była jednak dla mnie zdecydowanie wizyta w Państwowym Muzeum Etnograficznym. Odbywało się tam równolegle kilka wystaw poświęconych świętowaniu w Polsce i  w Europie zorganizowanych z okazji 125- lecia istnienia muzeum. Wystawy były bardzo bogate i rozległe, dlatego nie będę opisywać tutaj wszystkiego ze szczegółami, a jedynie zaprezentuję najbardziej przykuwające oko eksponaty, związane ze strojem i modą odświętną regionalną.  Mam nadzieję, że to zachęci Was do odwiedzenia muzeum osobiście:)

Na początek mała ciekawostka z historii mody regionalnej: Stroje podobne do tych, które zostały zaprezentowane na wystawie nie są już w użyciu. Większość z nich pochodzi z XIX i XX wieku i przez lata systematycznie podlegały zmianom. Tak samo, jak ewoluuje moda codzienna, tak zmienia się również strój ludowy.

A teraz najciekawsze z wystawy pt. Czas świętowania w kulturach ludowych Polski i Europy:

Moje ulubione: stroje Księżaków łowickich 1930- 1960 r.: 

Taki bogato ozdobiony haftem żakiet sama bym założyła na jakąś okazję:

A tu dowód na to, że byłam:). A w tle przykład, jak wyglądały dawne ludowe stroje karnawałowe oraz rekwizyty związane z tym szczególnym czasem w ciągu roku:

Stary aparat, a w tle również kostiumy na karnawał:

Poza tym znalazłam jeszcze kilka ciekawych kostiumów z innych wystaw. Są to np. stroje wchodzące w skład kolekcji zatytułowanej Święta Żydów w Polsce: czas świętowania w mieście Gombin.

Oto odświętny strój Żydowski męski...

 ... i kobiecy.

I kilka najciekawszych z wystawy Zwykłe- niezwykłe. Fascynujące kolekcje Państwowego Muzeum Etnograficznego:

Czepki. Niegdyś obowiązkowe obok chusty nakrycie głowy ze względu na konwenanse. Zauważyliście już na pewno, że w żadnej stylizacji zaprezentowanej do tej pory nikt nie jest z gołą głową.:

Tkanina zatytułowana "Droga przez wieś. Takie tkaniny oraz dywany były częścią posagu ślubnego panny młodej oraz obowiązkowym elementem wystroju sali, w której odbywało się wesele:

Wśród muzealnych eksponatów znalazła się także burka. Ta wykonana została z żółtego jedwabiu, a część zasłaniająca oczy zrobiona jest na szydełku. Pochodzi z Afganistanu i datowana jest na połowę XX wieku. Obok znajduje się strój męski.

Jeśli ktoś z Was jest zainteresowany odwiedzeniem muzeum, podaję adres: Państwowe Muzeum Etnograficzne, Warszawa, ul. Kredytowa 1. Zapraszam serdecznie, bo wystawy robią wrażenie:)